3. Vroeg op.

Donderdag 4 februari. Klokslag 4:15 uur stond onze chauffeur klaar om ons naar Schiphol te brengen. De vriend van onze hulp vond het geen probleem er zo vroeg uit te moeten, nou.....wij wel. Het zou een lange dag worden. Het was rustig op de weg. Tegen de tijd dat ik helemaal was bijgepraat over de laatste ontwikkelingen in de duivensport kwam ook Schiphol, om 4:50 uur, in zicht. Na de bekende formaliteiten afgewerkt te hebben strijken we neer bij Bread, een gezellig ogende broodjeszaak. Met een Latte, een gevulde heer (waarom heet die zo?) en een krantje nestelen we ons in een hoekje van de zaak. Een uitgelaten stelletje heeft ook de gratis Wifi ontdekt en laat iedereen meegenieten van een smartlappen-playlist bij Spotify. Lange leve de moderne ontwikkelingen........we neuriën zachtjes maar mee......."Heb je even voor mij".
Om 8:00 uur exact verlaten we de slurf. Tien minuten later hangen we al. De duur van de vlucht wordt geschat op 9 uur en 50 minuten. We hebben prima zitplaatsen....in het midden....één stoel van de drie blijft zelfs leeg.
Verder kan je maar weinig kanten op in zo'n vliegtuig. Een 787 Dreamliner is groot genoeg maar de ruimte die voor mij gereserveerd is lijkt steeds kleiner te worden naarmate de vlucht langer duurt. Wat slapen, lezen en puzzelen is ongeveer het enige wat mogelijk is. Van een bezoek aan het toilet maak ik dan ook een welkom uitje. Eerst bestudeer ik alle knopjes, laatjes en touch-schakelaars. Dan ga ik uitgebreid aan de gang met doekjes waarop ik een ontsmettingsmiddel gesprenkeld heb. Het formaat bril is al niet geweldig en dat wat ik nodig heb is al lang wegbezuinigd. Dan komt het produktiemoment. Kalm en tevreden settel ik me op het inmiddels glanzende polyester. De pot bekleed met een teflon anti-aankoek-laag. Ik neem zittend de tijd om wat zonden te overdenken........in de vergrootspiegel, die nu op ooghoogte zit, zoek ik naar stiekeme mee-eters en bij gebrek daaraan fantaseer ik dat het toilet in een vliegtuig een favoriete plek schijnt te zijn waar passievol de liefde bedreven wordt. Die nood moet dan wel erg hoog zijn want veel ruimte om uit de Kama Sutra te citeren is er echt niet.
Dan gaat het ineens vlot. Alles wat ik daar achterlaat wordt onmiddelijk afgezogen zodra ik de klep van de zitting gesloten heb. Rest voor mij tenslotte nog het naspel. Papier....tissues...zeep....geurtjes....ik probeer ze allemaal. Als herboren verlaat ik na een dik kwartier fier en lichter deze intieme plek om in het gangpad een lange rij wachtenden tegen te komen. Bij een enkeling is de hoogte van de nood op het gezicht af te lezen. Ieder zijn/haar feestje.......denk ik dan maar.
De vlucht verloopt voorspoedig. Karin doet een napje. Ik probeer het. Bij een plotse turbulentie sla ik meteen aan het relativeren. Wees nou blij dat er deze keer geen huilende babies of lallende ADO-supporters zijn of er een gat in de romp komt of een IS-lid met bomvest zich meldt. Het komt goed.....fluistert ze.
Na Bermuda, het is inmiddels 16:00 uur Nederlandse tijd, verwennen we onszelf met een wijntje....tapas en een nootje. Een Caraībisch gevoel komt over ons. De vakantie is begonnen.
Om 12:00 plaatselijke tijd landen we op Varadero. 18:00 uur Nederlandse tijd. De warmte slaat ons meteen al tegemoet.
De immigratiedienst zorgt voor lange wachtrijen en de benadering lijkt er meer op eentje waarbij je als ongewenste vreemdeling asiel komt aanvragen. Niet zeggen dat je onlangs Afrika bezocht hebt want je bent meteen de Sjaak. Nadat Lisbet een foto gemaakt heeft mag ik door, naar de veiligheidscheck. De apparatuur is oud en het personeel doet maar wat, zo lijkt het. Bij een metalen drukker in het kruis van mijn jeans gaan alle alarmbellen rinkelen. De dader wordt niet gevonden maar als ik met een vette knipoog tegen het meisje zeg dat het aan mijn piercing ligt, mag ik door.
Buiten gekomen word je tropisch onthaald door hele volkeren die wat aan je willen verdienen. Onze bus staat wat achteraf en Manuel, de lokale gids die Nederlands spreekt, adviseert ons eerst geld te wisselen. Nu is de koers beter dan over een paar dagen, zegt hij.
In de lange rij wachtenden word ik uitgerookt door sigaren dampende en stinkende globetrotters. Een groepje luidruchtige Russen dringt behendig en onbeschoft voor. Rustig meeschuifelend bereik ik het loket en wissel voor de koers van 106,05 CUC.
In de bus is het gezelschap zich gaan settelen. 7 echtparen en 2 singels. Aardige grootte en gemiddeld van onze leeftijd. Zij heeft de potentie tot iets leuks te kunnen uitgroeien.
De rit naar Havana die ons leidt langs prachtige groene uitzichten en sombere vuile olie-win plaatsen met bekende ja-knikkers wordt onderbroken op een plas-en-pauze plek. Ik probeer de Pina Colada afgetopt met 7 jaar oude vitamine R. 's Lands heilige drank: Rum. Geen gek drankje maar heb er veel te veel voor betaald....ik moet echt opletten. De sanitaire stop is een nachtmerrie. De borsthoge deurtjes hangen allemaal kapot half uit de scharnieren. Een stevige toerist probeert met één hand zijn deur dicht te houden en in een ongemakkelijke gebukte houding wat kwijt te raken. De lucht ervan doet mijn hoge nood snel slinken.
De gids praat ons helemaal bij over wat er allemaal komen gaat en geeft de ene geschiedenisles na de andere. Het grote aantal antieke en kleurige Amerikaanse auto's siert het straatbeeld. Kolossale koloniale bouwwerken vormen het beeld van de naderende stad Havana. Sommige in absoluut verval, andere prachtig gerestaureerd.
We hebben besloten eerst uit eten te gaan om daarna pas naar ons hotel gebracht te worden. In een gezellig eettentje waar Cubaanse live muziek de stemming erin bracht genoten we van plaatselijke kostelijkheden.
Om half 6 waren we in ons hotel, Quinta Avenida Havana. Een zeer luxe 4 sterren hotel. Van de vele voorzieningen zoals sauna en zwembad zullen we geen gebruik maken. Het bed lonkt.....doodmoe als we zijn. Om 18:00 uur ben ik dan ook snel vertrokken.