19. Playa Perquero
20 februari 2016 - Playa Pesquero, Cuba
Zaterdag 20 februari
Op het resort waar we zitten werkt ene Emely, een 24 jarige Cubaanse, die allerlei werkzaamheden doet op het resort. Kamers schoonmaken of in de bediening. Als ze vrij is organiseert ze excursies hier in de omgeving. Ze spreekt goed Engels en kan haar gasten het een en ander vertellen over Cubaanse gebruiken en gewoonten. Oorspronkelijk was ze lerares van beroep maar dat betaalde te slecht, 6 CUC's per maand, dus ongeveer € 6,-. Vandaar dat ze het op deze manier aanpakt.Toen woonde ze nog bij haar ouders in Santiago de Cuba. Een verbroken relatie bracht haar hier. John en Ineke uit de groep hebben dit uitje geregeld en wij mochten mee. Met een groep van 9 worden we om 09:00 uur opgehaald met de bus, een Chevrolet uit de jaren vijftig. Kruipend moest je je een weg banen voor een zitplaatsje achterin. Cubanen zijn stukken kleiner dus voor mij is dat echt een circusact.
Eerst bezoeken we een opgraving van een Indianenkerkof ergens uit de 15e eeuw. Het kerkhof behoorde tot het dorp Chorro de Maita. Onder leiding van een archeologisch team is het kerkhof bloot gelegd en gereconstrueerd. In allerlei houdingen vond men de Idianen terug. Bij de lichamen lagen nog sieraden, edelstenen en potten. Een tiental meters verderop hebben de Cubanen zo'n Indianendorp nagebouwd. Beeldengroepen, rituelen uit die tijd en behuizing, het ziet er natuurgetrouw uit. In de ronde hutten/huizen met rieten daken worden dagelijkse taferelen uitgebeeld. In de laatste hut een opstelling van Indianen rond een bezweringsritueel. De schaars geklede mannen en vrouwen die als wassen beelden langs de zijkant staan opgesteld komen plotseling tot leven, een leuke verrassing. We schrikken ons lam. Met onduidelijke gebaren, kreten en machogedrag kiezen ze een vrijwilliger uit. Ineke is de klos en mag op de operatietafel. Met takkenbossen en een knuppel, een stetoscoop en 3 hitsige heren wordt de diagnose vastgesteld. Iets in haar buik is niet in orde.....met veel tamtam wordt tenslotte vakkundig een steen verwijderd.
We drinken nog wat in het indiaanse dorpscafé en gaan dan met de bus verder naar een agrarisch bedrijfje.
De bus, een chevrolet, is een ervaring op zich. Gelukkig mocht ik later voorin, dat zat in ieder geval beter. Veel werkt er niet meer, zoals de snelheidsmeter en de radio, de ruitenwisser aan de passagierskant. Wat werken moeten hangt met tie-reps en draden aan elkaar. De versnellingsbak is soms hoorbaar aanwezig waaruit ik met moeite kan geloven dat dit beestje het al 70 jaar nog steeds doet. Het startslot is bijvoorbeeld uitgelubberd en dat leverde een aardige situatie op toen de bus de berg op moest. Proestend en steunend komt de kolos op het steilste stuk tot stilstand. De motor valt uit. De handrem is ontoereikend om de bus het achteruit rijden te verhinderen. Nu komt Walter dd chauffeurhanden tekort. Voet op de rem, voet op de koppeling, hand aan het stuur, en een aan de sleutel. Er moet ook nog gas gegeven worden. Als hij de sleutel loslaat valt hij uit het slot. Met zijn rechterhand geeft hij gas. Het is een acrobatische toer, maar het lukt hem de bus weer aan de gang te krijgen. Hij overtuigt me ervan dat het verwisselen van een brandstoffilter de motor meer kracht zal geven. Ik kan hem alleen maar geloven.
Op de boerderij krijgen we een rondleiding over het stuk land waar veel verschillende soorten bomen staan. Bomen met papaya's, kokosnoten, amandelen, citrusvruchten, en nog meer waarvan ik namen vergeten ben, we krijgen uitleg en mogen proeven. Het grootste deel van de grond is ingericht voor avocadobomen. 30% van de opbrengst is voor de staat, de rest mag als inkomsten aangemerkt worden. De boer ontvangt ons gastvrij. 62 jaar is hij en woont al meer dan 40 jaar op deze plek. Je kunt je geen voorstelling maken van hoe deze mensen leven. Maar ze ogen gelukkig en tevreden, zijn blij met wat ze hebben. Luxe is een woord dat ze hier niet kennen.
De boer brandt zijn eigen koffie, maalt het zelf en trakteert ons op een kopje ervan, met een koekje erbij zelfs. De koffie is heerlijk en absoluut naturel, geen toevoegingen bezweert hij ons.
De bus brengt ons naar Guadalavara. Voor een 3 sterren resort is een markt ingericht. Kleding, schilderen, souvenirs, het is er allemaal te koop. Veel zaken wordt er met ons niet gedaan. Onze (taxi) bus mag er niet parkeren. Na 20 minuten worden we met paard en rijtuig naar de bus gebracht. Die waar ik in zit lijkt de volgende bocht niet te halen. Een veerblad loopt aan bij het wiel en maakt het geluid van stervend varkentje. Als het paardje nou maar wil lopen dan verdwijnt het geluid. Dus het beest krijgt er met de zweep stevig van langs. Gelukkig duurt het ritje maar kort.
Als laatste brengen we een bezoekje aan het huisje van Emely. Ze heeft het arm maar laat dat niet merken. Emely komt er wel, ze werkt hard om in een 10 jaren projekt haar huisje op orde te krijgen. Nu bewoont ze één kamer waarin een bed en een keukentje staat. Op het toilet in de berging is ze trots. Ze heeft geen water, wel elektra. Het water krijgt ze van de buren uit een bron. Een koelkast is er niet, wel een wasmachine, een dierbaar bezit. Ik word somber bij de idee zo te moeten leven. De kamer is van ruw metselwerk opgebouwd, zonder enige afwerking. Het dak is van golfplaat en ramen zijn er niet, wel de gaten, niet het glas. Maaar.....het is van steen, geen hout, het lekt niet, de grond is eigendom, het huis is betaald....Emely is hardstikke wijs met wat ze al voor elkaar heeft op haar 24e. Laat de rest maar feesten.
Wij worden teruggebracht naar ons resort. Nemen de overdadige lunch tot ons en verpozen ons in de airgeconditioneerde kamer met tv, stromend water, elektriciteit, bidet, douche, bad......enzovoorts waar Emely haar hele leven alleen maar van mag dromen.
Op het resort waar we zitten werkt ene Emely, een 24 jarige Cubaanse, die allerlei werkzaamheden doet op het resort. Kamers schoonmaken of in de bediening. Als ze vrij is organiseert ze excursies hier in de omgeving. Ze spreekt goed Engels en kan haar gasten het een en ander vertellen over Cubaanse gebruiken en gewoonten. Oorspronkelijk was ze lerares van beroep maar dat betaalde te slecht, 6 CUC's per maand, dus ongeveer € 6,-. Vandaar dat ze het op deze manier aanpakt.Toen woonde ze nog bij haar ouders in Santiago de Cuba. Een verbroken relatie bracht haar hier. John en Ineke uit de groep hebben dit uitje geregeld en wij mochten mee. Met een groep van 9 worden we om 09:00 uur opgehaald met de bus, een Chevrolet uit de jaren vijftig. Kruipend moest je je een weg banen voor een zitplaatsje achterin. Cubanen zijn stukken kleiner dus voor mij is dat echt een circusact.
Eerst bezoeken we een opgraving van een Indianenkerkof ergens uit de 15e eeuw. Het kerkhof behoorde tot het dorp Chorro de Maita. Onder leiding van een archeologisch team is het kerkhof bloot gelegd en gereconstrueerd. In allerlei houdingen vond men de Idianen terug. Bij de lichamen lagen nog sieraden, edelstenen en potten. Een tiental meters verderop hebben de Cubanen zo'n Indianendorp nagebouwd. Beeldengroepen, rituelen uit die tijd en behuizing, het ziet er natuurgetrouw uit. In de ronde hutten/huizen met rieten daken worden dagelijkse taferelen uitgebeeld. In de laatste hut een opstelling van Indianen rond een bezweringsritueel. De schaars geklede mannen en vrouwen die als wassen beelden langs de zijkant staan opgesteld komen plotseling tot leven, een leuke verrassing. We schrikken ons lam. Met onduidelijke gebaren, kreten en machogedrag kiezen ze een vrijwilliger uit. Ineke is de klos en mag op de operatietafel. Met takkenbossen en een knuppel, een stetoscoop en 3 hitsige heren wordt de diagnose vastgesteld. Iets in haar buik is niet in orde.....met veel tamtam wordt tenslotte vakkundig een steen verwijderd.
We drinken nog wat in het indiaanse dorpscafé en gaan dan met de bus verder naar een agrarisch bedrijfje.
De bus, een chevrolet, is een ervaring op zich. Gelukkig mocht ik later voorin, dat zat in ieder geval beter. Veel werkt er niet meer, zoals de snelheidsmeter en de radio, de ruitenwisser aan de passagierskant. Wat werken moeten hangt met tie-reps en draden aan elkaar. De versnellingsbak is soms hoorbaar aanwezig waaruit ik met moeite kan geloven dat dit beestje het al 70 jaar nog steeds doet. Het startslot is bijvoorbeeld uitgelubberd en dat leverde een aardige situatie op toen de bus de berg op moest. Proestend en steunend komt de kolos op het steilste stuk tot stilstand. De motor valt uit. De handrem is ontoereikend om de bus het achteruit rijden te verhinderen. Nu komt Walter dd chauffeurhanden tekort. Voet op de rem, voet op de koppeling, hand aan het stuur, en een aan de sleutel. Er moet ook nog gas gegeven worden. Als hij de sleutel loslaat valt hij uit het slot. Met zijn rechterhand geeft hij gas. Het is een acrobatische toer, maar het lukt hem de bus weer aan de gang te krijgen. Hij overtuigt me ervan dat het verwisselen van een brandstoffilter de motor meer kracht zal geven. Ik kan hem alleen maar geloven.
Op de boerderij krijgen we een rondleiding over het stuk land waar veel verschillende soorten bomen staan. Bomen met papaya's, kokosnoten, amandelen, citrusvruchten, en nog meer waarvan ik namen vergeten ben, we krijgen uitleg en mogen proeven. Het grootste deel van de grond is ingericht voor avocadobomen. 30% van de opbrengst is voor de staat, de rest mag als inkomsten aangemerkt worden. De boer ontvangt ons gastvrij. 62 jaar is hij en woont al meer dan 40 jaar op deze plek. Je kunt je geen voorstelling maken van hoe deze mensen leven. Maar ze ogen gelukkig en tevreden, zijn blij met wat ze hebben. Luxe is een woord dat ze hier niet kennen.
De boer brandt zijn eigen koffie, maalt het zelf en trakteert ons op een kopje ervan, met een koekje erbij zelfs. De koffie is heerlijk en absoluut naturel, geen toevoegingen bezweert hij ons.
De bus brengt ons naar Guadalavara. Voor een 3 sterren resort is een markt ingericht. Kleding, schilderen, souvenirs, het is er allemaal te koop. Veel zaken wordt er met ons niet gedaan. Onze (taxi) bus mag er niet parkeren. Na 20 minuten worden we met paard en rijtuig naar de bus gebracht. Die waar ik in zit lijkt de volgende bocht niet te halen. Een veerblad loopt aan bij het wiel en maakt het geluid van stervend varkentje. Als het paardje nou maar wil lopen dan verdwijnt het geluid. Dus het beest krijgt er met de zweep stevig van langs. Gelukkig duurt het ritje maar kort.
Als laatste brengen we een bezoekje aan het huisje van Emely. Ze heeft het arm maar laat dat niet merken. Emely komt er wel, ze werkt hard om in een 10 jaren projekt haar huisje op orde te krijgen. Nu bewoont ze één kamer waarin een bed en een keukentje staat. Op het toilet in de berging is ze trots. Ze heeft geen water, wel elektra. Het water krijgt ze van de buren uit een bron. Een koelkast is er niet, wel een wasmachine, een dierbaar bezit. Ik word somber bij de idee zo te moeten leven. De kamer is van ruw metselwerk opgebouwd, zonder enige afwerking. Het dak is van golfplaat en ramen zijn er niet, wel de gaten, niet het glas. Maaar.....het is van steen, geen hout, het lekt niet, de grond is eigendom, het huis is betaald....Emely is hardstikke wijs met wat ze al voor elkaar heeft op haar 24e. Laat de rest maar feesten.
Wij worden teruggebracht naar ons resort. Nemen de overdadige lunch tot ons en verpozen ons in de airgeconditioneerde kamer met tv, stromend water, elektriciteit, bidet, douche, bad......enzovoorts waar Emely haar hele leven alleen maar van mag dromen.
wat zijn we rijk. Bijzonder dit allemaal te ervaren.
Knuffel voor jullie.