7. Santa Clara - Cienfuegos
9 februari 2016 - Cienfuegos, Cuba
Maandag 8 februari
Karin heeft heerlijk geslapen en is nog niet aan de beurt. We verlaten hotel Al Bosque en daarmee Havana op weg naar Cienfuegos, ons einddoel voor vandaag, waar we 2 nachten verblijven. We passeren nog één keer de boulevard Malećon en zien dat de beukende golven het wegdek danig vernield hebben waardoor er geen verkeer daar mogelijk is. Bij de Amerikaanse ambassade valt het woud aan vlaggemasten op, op het plein ervoor. Dit schijnt express zo gedaan te zijn door de Cubaanse overheid om zo het uitzicht op Amerika vanuit de ambassade te verhinderen.
Eerst zoeken we de oostelijke uitvalsweg die ons brengt naar de Auto Pista, de 8 baans brede autoweg van west naar oost. De breedste en minst drukke autoweg van het westelijk halfrond. Er is amper een auto te bekennen. Wel een verdwaalde fietser en een paard-met-wagen van een boer. Sinds de crisis, waarbij de Sovjet Unie de handen is gaan afhouden van dit eiland, is het handelsverkeer met 87% afgenomen en is het land in grote problemen geraakt.
Ook voldoende openbaar vervoer is niet aanwezig om de vele mensen te kunnen vervoeren. Het Ministerie van Transport heeft daarom een aparte oplossing hiervoor bedacht. Ik zag al bij opritten, viadukten en bruggen groepjes mensen staan wachten alsof ze wilden liften. Ook liep daar een man of vrouw bij helemaal in het geel gestoken. Dat liften nu, wordt niet alleen gedoogd, de overheid bevordert en reguleert dat zelfs. Auto's van Staat, dat is een heel park aan auto's die te herkennen zijn aan het nummerbord, zijn verplicht lifters mee te nemen. De persoon in het geel, de zogenaamde lift-coördinator houdt auto's van Staat aan en plaatst indien mogelijk enkele personen voor de autotrip. De chauffeur kan een boete verwachten bij een weigering.
Onze bus heeft ook zo'n nummerbord. Maar als er toeristen in vervoerd worden zijn ze niet verplicht lifters mee te nemen. Via een gps-tracking-systeem is bekend welke route onze bus met de passagiers zal afleggen. Zodra wij rond 21 februari ons einddoel hebben bereikt gaat de bus met gids en chauffeur terug naar Varadero. Dan zullen zij soms passagiers moeten accepteren.
De rit naar Santa Clara is lang en zal onderbroken worden voor een koffiestop bij een soort boerderij, een Finca, Fiësta Campesina. We passeren eerst uitgestrekte koffie- en rietsuikerplantages. Omdat het seizoen te nat geweest is heeft het oogsten vertraging opgelopen. Het had namelijk al gebeurd moeten zijn. De oogstmachines kunnen de velden niet in.
Overigens maak ik even een uitzondering voor een berichtje aan onze bezorgde Maryse. Zij informeerde naar het blauwe oog bij Karin. Nou moet u weten dat Maryse onze PC is. Onze Personal Coach dus. (Ik wil haar nog vragen of ze ook de Personal Memorytrainer voor Karin wil worden). Maar oké, tijdens de laatste sessie waarbij wij werken aan onze spierbundels en vermogen tot uithouden, maakte Karin tijdens een moordende oefening een bijna fatale doodssmak. Zij storte daarbij met haar hoofd hard ter aarde. Het resultaat was Maryse nog niet bekend. Maar ijs en valkruid hebben wonderen verricht, Maryse. Geen blauw oog of andere kwetsuren dus.
We komen aan in de boerderij. Bij de entree worden we onthaald op een marmotrace. Je kan dan 1 CUC inzetten op een poortje waar de marmot voor kan kiezen nadat hij rondgeslingerd is. Een groep Denen speelt het kansspel. De spelleider vraagt of het beestje langzaam of hard rondgeslingerd moet worden. Ik kies voor zeer hard en het wordt hard. Versuft en dol rolt de marmot huisje 12 binnen. Een fles rum voor de winnaar. Wat fijn dat we die beestjes nog hebben om ons zo te vermaken..........brrr.
De koffie die er geschonken wordt, is heerlijk en zeer welkom. Zowaar zitten er 2 mariakoekjes bij. Na een plasje of iets anders gaat de tocht verder.
Vóór Santa Clara stoppen we bij het mausoleum van Ernesto 'Che' Guevara. De vrijheidstrijder, revolutionair, en arts, uit Argentinië is hier bijgezet, 10 jaar nadat hij vermoord en gevonden (opgegraven) is. Een enorm groot bronzen beeld torent hoog uit boven de trappen en gedenkstenen. Een toonbeeld van daadkracht en menslievendheid straalt hij uit. Later zullen we nog meer over hem horen en zien.
We rijden naar het centrum van het arme en verwaarloosde Santa Clara waar een gezellige drukte heerst rond het stadsplein. Veel jeugd is verzameld op bankjes vanwaar ze video-bellen met vriendjes en op diverse plaatsen wordt muziek gemaakt. We kiezen er niet voor met de groep te gaan eten, maken wat foto's van de omgeving en bezoeken een oude bibliotheek. In een zijstraatje vinden we een leuk en lokaal pubje. Het is even zoeken naar het goede gerecht maar uiteindelijk slagen we voor 4,80 CUC's.
De tocht gaat verder naar de opstelling van de gepantserde trein. Op een locatie bij een spoorlijn staan enkele restanten van de trein en de bulldozer waarmee de revolutionairen onder leiding van Che Guevara hier in Santa Clara de finale slag hebben toegebracht aan het dictatoriale regime van generaal Batista. De gepantserde trein was onderweg met 480 militairen van het regime om te gaan vechten tegen de opstandelingen. Che liet met de bulldozer enkele staven spoorrails verplaatsen waarna de trein ontspoorde en er een groot ongeluk ontstond. In de verwarring die het gevolg was kon het regeringsleger snel worden ontmanteld en ingerekend. Dit alles vond plaatst op 28 december 1958 en was het begin van de bevrijding van de terreur van Batista. Bij het zien van de foto's en de verhalen uit die tijd word ik even stil. Ik was 9 en had een zorgeloze jeugd.
Als we verder rijden passeren we veel schooljeugd in speciale uniformen waarvan de kleur aangeeft in welke leeftijd, schoollaag en signatuur (kerkelijke achtergrond) er gestudeerd wordt. Scholen zijn gratis hier tot en met universiteiten. Onderwijs staat ook op een hoog peil. Vandaar dat waarschijnlijk de medische wetenschap wereldwijd een hoog aanzien heeft.
De weg naar Cienfuegos voert langs de prachtige Caribische kust en is slecht onderhouden. Een slooprit voor de bus. Het hotel Pasacaballo lijkt meer op een fabriek en is ruim opgezet. Met 190 kamers is het er druk omdat diverse groepen tegelijk arriveren. We komen op de 4e verdieping terecht en genieten van het fraaie uitzicht over de baai. Het restaurant is volgeboekt zodat we voor het diner een deur verder moeten gaan. Manuel biedt aan ons met de bus te brengen vanwege de slechte verlichting en toestand van de weg. In een uitgestorven restaurantje worden gauw de tafels gedekt en kunnen we vlot van een lekker diner genieten. Ik neem lam en het wordt mouton. Het is heerlijk. Bij het afruimen ontstaat enige hilariteit omdat een groot deel van ons gezelschap de ober wel een handje wil helpen. Genieten kan dus heel simpel zijn, zo zie je maar weer.
Ik reken snel af en spoed me naar de bus.
Rond 22:00 uur lig ik in bed....een lange reisdag zit erop.
Karin heeft heerlijk geslapen en is nog niet aan de beurt. We verlaten hotel Al Bosque en daarmee Havana op weg naar Cienfuegos, ons einddoel voor vandaag, waar we 2 nachten verblijven. We passeren nog één keer de boulevard Malećon en zien dat de beukende golven het wegdek danig vernield hebben waardoor er geen verkeer daar mogelijk is. Bij de Amerikaanse ambassade valt het woud aan vlaggemasten op, op het plein ervoor. Dit schijnt express zo gedaan te zijn door de Cubaanse overheid om zo het uitzicht op Amerika vanuit de ambassade te verhinderen.
Eerst zoeken we de oostelijke uitvalsweg die ons brengt naar de Auto Pista, de 8 baans brede autoweg van west naar oost. De breedste en minst drukke autoweg van het westelijk halfrond. Er is amper een auto te bekennen. Wel een verdwaalde fietser en een paard-met-wagen van een boer. Sinds de crisis, waarbij de Sovjet Unie de handen is gaan afhouden van dit eiland, is het handelsverkeer met 87% afgenomen en is het land in grote problemen geraakt.
Ook voldoende openbaar vervoer is niet aanwezig om de vele mensen te kunnen vervoeren. Het Ministerie van Transport heeft daarom een aparte oplossing hiervoor bedacht. Ik zag al bij opritten, viadukten en bruggen groepjes mensen staan wachten alsof ze wilden liften. Ook liep daar een man of vrouw bij helemaal in het geel gestoken. Dat liften nu, wordt niet alleen gedoogd, de overheid bevordert en reguleert dat zelfs. Auto's van Staat, dat is een heel park aan auto's die te herkennen zijn aan het nummerbord, zijn verplicht lifters mee te nemen. De persoon in het geel, de zogenaamde lift-coördinator houdt auto's van Staat aan en plaatst indien mogelijk enkele personen voor de autotrip. De chauffeur kan een boete verwachten bij een weigering.
Onze bus heeft ook zo'n nummerbord. Maar als er toeristen in vervoerd worden zijn ze niet verplicht lifters mee te nemen. Via een gps-tracking-systeem is bekend welke route onze bus met de passagiers zal afleggen. Zodra wij rond 21 februari ons einddoel hebben bereikt gaat de bus met gids en chauffeur terug naar Varadero. Dan zullen zij soms passagiers moeten accepteren.
De rit naar Santa Clara is lang en zal onderbroken worden voor een koffiestop bij een soort boerderij, een Finca, Fiësta Campesina. We passeren eerst uitgestrekte koffie- en rietsuikerplantages. Omdat het seizoen te nat geweest is heeft het oogsten vertraging opgelopen. Het had namelijk al gebeurd moeten zijn. De oogstmachines kunnen de velden niet in.
Overigens maak ik even een uitzondering voor een berichtje aan onze bezorgde Maryse. Zij informeerde naar het blauwe oog bij Karin. Nou moet u weten dat Maryse onze PC is. Onze Personal Coach dus. (Ik wil haar nog vragen of ze ook de Personal Memorytrainer voor Karin wil worden). Maar oké, tijdens de laatste sessie waarbij wij werken aan onze spierbundels en vermogen tot uithouden, maakte Karin tijdens een moordende oefening een bijna fatale doodssmak. Zij storte daarbij met haar hoofd hard ter aarde. Het resultaat was Maryse nog niet bekend. Maar ijs en valkruid hebben wonderen verricht, Maryse. Geen blauw oog of andere kwetsuren dus.
We komen aan in de boerderij. Bij de entree worden we onthaald op een marmotrace. Je kan dan 1 CUC inzetten op een poortje waar de marmot voor kan kiezen nadat hij rondgeslingerd is. Een groep Denen speelt het kansspel. De spelleider vraagt of het beestje langzaam of hard rondgeslingerd moet worden. Ik kies voor zeer hard en het wordt hard. Versuft en dol rolt de marmot huisje 12 binnen. Een fles rum voor de winnaar. Wat fijn dat we die beestjes nog hebben om ons zo te vermaken..........brrr.
De koffie die er geschonken wordt, is heerlijk en zeer welkom. Zowaar zitten er 2 mariakoekjes bij. Na een plasje of iets anders gaat de tocht verder.
Vóór Santa Clara stoppen we bij het mausoleum van Ernesto 'Che' Guevara. De vrijheidstrijder, revolutionair, en arts, uit Argentinië is hier bijgezet, 10 jaar nadat hij vermoord en gevonden (opgegraven) is. Een enorm groot bronzen beeld torent hoog uit boven de trappen en gedenkstenen. Een toonbeeld van daadkracht en menslievendheid straalt hij uit. Later zullen we nog meer over hem horen en zien.
We rijden naar het centrum van het arme en verwaarloosde Santa Clara waar een gezellige drukte heerst rond het stadsplein. Veel jeugd is verzameld op bankjes vanwaar ze video-bellen met vriendjes en op diverse plaatsen wordt muziek gemaakt. We kiezen er niet voor met de groep te gaan eten, maken wat foto's van de omgeving en bezoeken een oude bibliotheek. In een zijstraatje vinden we een leuk en lokaal pubje. Het is even zoeken naar het goede gerecht maar uiteindelijk slagen we voor 4,80 CUC's.
De tocht gaat verder naar de opstelling van de gepantserde trein. Op een locatie bij een spoorlijn staan enkele restanten van de trein en de bulldozer waarmee de revolutionairen onder leiding van Che Guevara hier in Santa Clara de finale slag hebben toegebracht aan het dictatoriale regime van generaal Batista. De gepantserde trein was onderweg met 480 militairen van het regime om te gaan vechten tegen de opstandelingen. Che liet met de bulldozer enkele staven spoorrails verplaatsen waarna de trein ontspoorde en er een groot ongeluk ontstond. In de verwarring die het gevolg was kon het regeringsleger snel worden ontmanteld en ingerekend. Dit alles vond plaatst op 28 december 1958 en was het begin van de bevrijding van de terreur van Batista. Bij het zien van de foto's en de verhalen uit die tijd word ik even stil. Ik was 9 en had een zorgeloze jeugd.
Als we verder rijden passeren we veel schooljeugd in speciale uniformen waarvan de kleur aangeeft in welke leeftijd, schoollaag en signatuur (kerkelijke achtergrond) er gestudeerd wordt. Scholen zijn gratis hier tot en met universiteiten. Onderwijs staat ook op een hoog peil. Vandaar dat waarschijnlijk de medische wetenschap wereldwijd een hoog aanzien heeft.
De weg naar Cienfuegos voert langs de prachtige Caribische kust en is slecht onderhouden. Een slooprit voor de bus. Het hotel Pasacaballo lijkt meer op een fabriek en is ruim opgezet. Met 190 kamers is het er druk omdat diverse groepen tegelijk arriveren. We komen op de 4e verdieping terecht en genieten van het fraaie uitzicht over de baai. Het restaurant is volgeboekt zodat we voor het diner een deur verder moeten gaan. Manuel biedt aan ons met de bus te brengen vanwege de slechte verlichting en toestand van de weg. In een uitgestorven restaurantje worden gauw de tafels gedekt en kunnen we vlot van een lekker diner genieten. Ik neem lam en het wordt mouton. Het is heerlijk. Bij het afruimen ontstaat enige hilariteit omdat een groot deel van ons gezelschap de ober wel een handje wil helpen. Genieten kan dus heel simpel zijn, zo zie je maar weer.
Ik reken snel af en spoed me naar de bus.
Rond 22:00 uur lig ik in bed....een lange reisdag zit erop.
Ik ben vereerd dit speciale berichtje te lezen .
Liefs en veel plezier Maryse
Op weg naar Cienfuegos! Dikke kus.
Ik miste wel verhaal no.6. Maar dat was op zondag. Wellicht een rustdag?
Met groet,
Jos