6. Cojimar
8 februari 2016 - Havana, Cuba
Zondag 7 februari
Een dag als elke andere en elke dag is anders. We gaan vandaag even buiten Havana een bezoekje brengen aan een dorpje waar Ernest Hemmingway óók een periode geleefd heeft. Ik dacht met zijn derde vrouw. Nou heeft de goede man veel gereisd, geschreven en gedaan maar hier in Cojimar, en wel in de Baai van Cojimar lag zijn jacht de Pilar, wat in zijn boek The old man and the sea een rol speelt. Aan de baai waar nu vissers hun dagelijkse kostje binnenhalen heeft de dorpsgemeenschap een standbeeld opgericht. Het plein daar heet sinds een jaar na zijn dood Plaza Hemmingway. Hij werd slechts 63 jaar.
Daarna gaan we een aantal straten verder naar zijn stamkroeg, een oude eenvoudige visserskroeg, La Terraza. Helaas is die gesloten maar dat maakt voor het verhaal niets uit. We zijn er geweest!!
Dan rijden we een paar kilometer naar het museum dat aan Hemmingway gewijd is. Ook daar vinden we een gesloten hek. De portier geeft als reden dat het te vochtig is om de deuren te openen. Morgen, maandagochtend om 10:00 uur, gaan ze weer open, maar dat is te laat voor ons.
We gaan terug naar Havana. We stappen uit bij een markthal, een mercado, waar in containers heel veel winkeltjes gevestigd zijn. Er is ook een geldwisselkantoortje waar ik tegen een aardige koers kan wisselen. De winkeltjes hebben de bekende souvenirs waar je langer mee sleept dan je er wat mee doet. Ik laat me er niet door verleiden en blijf steken bij een cafetaria waar ze heerlijke koffie verkopen.
Eigenlijk zijn we hier gedropt om wat tijd te winnen, we kunnen namelijk niet eerder dan 12:15 uur in de rumfabriek aankomen. Als we willen wegrijden is Karin ook nog zoek, maar ook Peter en Alma. En omdat ze samen oplopen merken ze niet dat er op ze gewacht wordt.
De bus brengt ons naar Plaza Vieja. Het oude plein. Eigenlijk zou dit plein nu het nieuwe plein moeten heten omdat alle gebouwen en het plein zelf de laatste jaren gerestaureerd zijn. Dit omdat deze koloniale gebouwen door de UNESCO op de lijst van cultureel erfgoed voor de mensheid zijn geplaatst. Men is er trots op. Op foto's is te zien hoe de gebouwen vóór en na de restauratie eruit zagen. Het leek een plein waar een zwaar bombardement had plaatsgevonden.
Te voet gingen we vanaf hier naar de rumfabriek. We kregen een rondleiding met een Engels sprekende gids. In een klein uurtje werd het produktieproces van rum uitgelegd en getoond middels uitgestalde attributen. Een interessant verhaal wat begon met de uitbuiting van de Afrikaanse slaven die het werk in die beginjaren deden. Zij hebben eigenlijk de rum uitgevonden, zij hebben het mogelijk gemaakt dat wij nu de rum drinken. Uit respect voor hen gooit men bij het openen van een nieuwe fles enkele druppels op de grond. Natuurlijk kon er geproefd worden en ook gekocht. Ook voor mij ging er een flesje mee.
Nu had Manuel een verrassing bedacht. Buiten gekomen stonden een vijftal oude Amerikaanse auto's klaar om ons langs enkele POI's ( points of interest) te brengen. Karin moest nog even naar de wee dus kwam als laatste bij de nog enige beschikbare Chevrolet, van het type slee, aan. Na 200 honderd meter brak echter de paniek bij haar uit. "Ik heb mijn telefoon op het toilet laten liggen, chauffeur, ajb, even stoppen en terug rijden graag". Hij stopte ........terwijl zij alvast alle zakken en vakken van haar tas onderzocht.
Nou moet je weten dat de laatste dagen minstens 2 keer per dag er iets kwijt is. Een telefoon, een portemonnee of iets anders waardevols. In het begin kreeg ik het er ook benauwd van en zocht dan driftig en bezorgd mee. Tot ik ging ontdekken dat het voorwerp altijd gevonden werd. Dus vanaf dan zocht ik alleen nog maar ondersteunend en schijnbaarbegaan mee. Nu twijfelde ik of ik de chauffeur ervan moest weerhouden om terug te rijden. Iedereen in de auto was immers enorm begaan met haar lot. Ik zei maar niks en hoopte dat het verlossende; "Ik heb hem", gauw zou komen. Dan duren seconden.....uren. Gelukkig kwam de kreet snel en konden we opgelucht verder.
De rit bracht ons bij een kolosaal standbeeld van Christus, ook een plek met een prachtig uitzicht op de stad en de haven. We wisselden van taxi en reden naar de volgende spot, het vestingwerk van waaruit de stad verdedigd werd door agressors vanaf de zee. Een laatste wissel bracht ons naar het plein van San Antonio. Rondkijkend en plaatjes schietend wandelden we naar een restaurant waar de lunch gebruikt werd. Ik had niet zo'n zin in wéér een tosti dus beet even op een houtje.
Vanaf hier kregen we 1,5 uur "vrij" verpozen. Hier is de bekendste straat, het pronkstuk, van het Oude Havana, de Calle Obispo. Aan weerszijden vind je café's, restaurants en traditionele zaken zoals apotheken in fraai gerestaureerde koloniale panden. Straatmuzikanten en artiesten vermaken het publiek. Uit de café's en restaurants klinkt de typisch Cubaanse sound. Ik krijg trek bij het ruiken en zien van alle heerlijkheden en neem een ordinaire hamburger. € 1,75.......en zo lekker.
We slenteren verder en trakteren onszelf op een chocolade ijsje op een stokje. Of dat ons gaat opbreken weten we nog niet....het is wel link wat we doen. Buikloop ligt hier dagelijks op de loer.
Om kwart voor 4 verzamelen we op het plein voor hotel Plaza. De buschauffeur heeft moeite ons te bereiken wegens opgebroken straten, denk ik. Dus met een kwartiertje vertraging gaat de reis terug naar huis......sorry, het hotel. Ik bestel een cuba libre en schrijf verder aan mijn weblog, bij de tweede cuba libre gaat het al stukken beter.
We eten deze avond in het restaurant van het hotel. Eén groep gaat met de bus naar de stad om te eten, een andere groep gaat lopend naar een restaurant. Na het eten duikt Karin vlot het bed in.....het vermoeden bestaat dat zij nu aan de beurt is.
Ik schrijf verder aan het verhaal over vandaag waar ik nu nog steeds aan schrijf.
Morgen gaan we Havana verlaten en trekken dan verder naar Santa Clara.
Het is bijna 22:00 uur.....ik ga mijn verhaal posten en kijken hoe de situatie is in kamer 304.......je hoort het wel.......
Een dag als elke andere en elke dag is anders. We gaan vandaag even buiten Havana een bezoekje brengen aan een dorpje waar Ernest Hemmingway óók een periode geleefd heeft. Ik dacht met zijn derde vrouw. Nou heeft de goede man veel gereisd, geschreven en gedaan maar hier in Cojimar, en wel in de Baai van Cojimar lag zijn jacht de Pilar, wat in zijn boek The old man and the sea een rol speelt. Aan de baai waar nu vissers hun dagelijkse kostje binnenhalen heeft de dorpsgemeenschap een standbeeld opgericht. Het plein daar heet sinds een jaar na zijn dood Plaza Hemmingway. Hij werd slechts 63 jaar.
Daarna gaan we een aantal straten verder naar zijn stamkroeg, een oude eenvoudige visserskroeg, La Terraza. Helaas is die gesloten maar dat maakt voor het verhaal niets uit. We zijn er geweest!!
Dan rijden we een paar kilometer naar het museum dat aan Hemmingway gewijd is. Ook daar vinden we een gesloten hek. De portier geeft als reden dat het te vochtig is om de deuren te openen. Morgen, maandagochtend om 10:00 uur, gaan ze weer open, maar dat is te laat voor ons.
We gaan terug naar Havana. We stappen uit bij een markthal, een mercado, waar in containers heel veel winkeltjes gevestigd zijn. Er is ook een geldwisselkantoortje waar ik tegen een aardige koers kan wisselen. De winkeltjes hebben de bekende souvenirs waar je langer mee sleept dan je er wat mee doet. Ik laat me er niet door verleiden en blijf steken bij een cafetaria waar ze heerlijke koffie verkopen.
Eigenlijk zijn we hier gedropt om wat tijd te winnen, we kunnen namelijk niet eerder dan 12:15 uur in de rumfabriek aankomen. Als we willen wegrijden is Karin ook nog zoek, maar ook Peter en Alma. En omdat ze samen oplopen merken ze niet dat er op ze gewacht wordt.
De bus brengt ons naar Plaza Vieja. Het oude plein. Eigenlijk zou dit plein nu het nieuwe plein moeten heten omdat alle gebouwen en het plein zelf de laatste jaren gerestaureerd zijn. Dit omdat deze koloniale gebouwen door de UNESCO op de lijst van cultureel erfgoed voor de mensheid zijn geplaatst. Men is er trots op. Op foto's is te zien hoe de gebouwen vóór en na de restauratie eruit zagen. Het leek een plein waar een zwaar bombardement had plaatsgevonden.
Te voet gingen we vanaf hier naar de rumfabriek. We kregen een rondleiding met een Engels sprekende gids. In een klein uurtje werd het produktieproces van rum uitgelegd en getoond middels uitgestalde attributen. Een interessant verhaal wat begon met de uitbuiting van de Afrikaanse slaven die het werk in die beginjaren deden. Zij hebben eigenlijk de rum uitgevonden, zij hebben het mogelijk gemaakt dat wij nu de rum drinken. Uit respect voor hen gooit men bij het openen van een nieuwe fles enkele druppels op de grond. Natuurlijk kon er geproefd worden en ook gekocht. Ook voor mij ging er een flesje mee.
Nu had Manuel een verrassing bedacht. Buiten gekomen stonden een vijftal oude Amerikaanse auto's klaar om ons langs enkele POI's ( points of interest) te brengen. Karin moest nog even naar de wee dus kwam als laatste bij de nog enige beschikbare Chevrolet, van het type slee, aan. Na 200 honderd meter brak echter de paniek bij haar uit. "Ik heb mijn telefoon op het toilet laten liggen, chauffeur, ajb, even stoppen en terug rijden graag". Hij stopte ........terwijl zij alvast alle zakken en vakken van haar tas onderzocht.
Nou moet je weten dat de laatste dagen minstens 2 keer per dag er iets kwijt is. Een telefoon, een portemonnee of iets anders waardevols. In het begin kreeg ik het er ook benauwd van en zocht dan driftig en bezorgd mee. Tot ik ging ontdekken dat het voorwerp altijd gevonden werd. Dus vanaf dan zocht ik alleen nog maar ondersteunend en schijnbaarbegaan mee. Nu twijfelde ik of ik de chauffeur ervan moest weerhouden om terug te rijden. Iedereen in de auto was immers enorm begaan met haar lot. Ik zei maar niks en hoopte dat het verlossende; "Ik heb hem", gauw zou komen. Dan duren seconden.....uren. Gelukkig kwam de kreet snel en konden we opgelucht verder.
De rit bracht ons bij een kolosaal standbeeld van Christus, ook een plek met een prachtig uitzicht op de stad en de haven. We wisselden van taxi en reden naar de volgende spot, het vestingwerk van waaruit de stad verdedigd werd door agressors vanaf de zee. Een laatste wissel bracht ons naar het plein van San Antonio. Rondkijkend en plaatjes schietend wandelden we naar een restaurant waar de lunch gebruikt werd. Ik had niet zo'n zin in wéér een tosti dus beet even op een houtje.
Vanaf hier kregen we 1,5 uur "vrij" verpozen. Hier is de bekendste straat, het pronkstuk, van het Oude Havana, de Calle Obispo. Aan weerszijden vind je café's, restaurants en traditionele zaken zoals apotheken in fraai gerestaureerde koloniale panden. Straatmuzikanten en artiesten vermaken het publiek. Uit de café's en restaurants klinkt de typisch Cubaanse sound. Ik krijg trek bij het ruiken en zien van alle heerlijkheden en neem een ordinaire hamburger. € 1,75.......en zo lekker.
We slenteren verder en trakteren onszelf op een chocolade ijsje op een stokje. Of dat ons gaat opbreken weten we nog niet....het is wel link wat we doen. Buikloop ligt hier dagelijks op de loer.
Om kwart voor 4 verzamelen we op het plein voor hotel Plaza. De buschauffeur heeft moeite ons te bereiken wegens opgebroken straten, denk ik. Dus met een kwartiertje vertraging gaat de reis terug naar huis......sorry, het hotel. Ik bestel een cuba libre en schrijf verder aan mijn weblog, bij de tweede cuba libre gaat het al stukken beter.
We eten deze avond in het restaurant van het hotel. Eén groep gaat met de bus naar de stad om te eten, een andere groep gaat lopend naar een restaurant. Na het eten duikt Karin vlot het bed in.....het vermoeden bestaat dat zij nu aan de beurt is.
Ik schrijf verder aan het verhaal over vandaag waar ik nu nog steeds aan schrijf.
Morgen gaan we Havana verlaten en trekken dan verder naar Santa Clara.
Het is bijna 22:00 uur.....ik ga mijn verhaal posten en kijken hoe de situatie is in kamer 304.......je hoort het wel.......
Wij genieten hier van jullie belevenissen maar het mag van ons nog wel iets spectaculairder worden.
Geen straatijsjes meer eten, dat kan de reis bederven is mijn advies!
Ben benieuwd naar het reisverslag van morgen.Liefs voor jullie.
Kus