8. Cienfuegos

Dinsdag 9 februari.
Het hotel waar we zitten is ruim opgezet, er wordt nog steeds aan getimmerd en gebouwd. Ik heb maar slecht geslapen. Mijn matras staat namelijk een beetje bol. Met gespreide benen lukte het wel de balans te bewaren. Maar toen ik vergeten was waarom ik dat deed lag ik er ook bijna naast. Dit ritueel heeft zich vannacht een paar keer herhaald, vandaar. We merkten weinig van de vele gasten totdat we in de ontbijtzaal belandden. Mensen moeten gevoed worden, dat kun je hier zien. Zo druk !!! Wat een vreetschuur lijkt het zo. Maar weer is er een overvloed aan keuzes. Voorbeeldje: vers fruit wordt op verzoek schoongemaakt, zoals papaja's en ananas. Ook juices worden vers voor je geperst. Er is echt teveel om op te noemen. Ik kies voor een omeletje ham/kaas, die ook à la minuut voor me gebakken wordt. Een worstje, een klein bolletje met marmelade, stukje Franse kaas, een glas yoghurt en een kopje koffie. De rest wilde ik laten inpakken, maar dat vonden ze niet goed.

Om klokslag 10:00 uur vertrekken we naar het centrum van Cienfuegos. Een stadje dat pas in 1819 gesticht is door een groepje Indianen en toen nog anders heette. Later kreeg het pas de huidige naam. Van meet af aan is het stadje aan deze baai een plek geweest waar de handelsschepen hun waren laden en losten. Het suikerriet werd vanaf hier verscheept. De welvaart is ook groter dan in andere delen van het land. Een charmant plaatsje met mooie koloniale panden gebouwd door de rijke handelaren. We worden afgezet op Plaza Marti nadat we de lange brede boulevard zijn afgereden. Op de boulevard een levensgroot beeld in brons van de bekendste muzikant van Cuba, Beni Moré, de barbaar van het ritme. Deze man die geen noot kon lezen, was een virtuoos in het maken van de zo typische Cubaanse muziek. Een aangeboren talent. Alom geprezen.

Op het plein weer de vele zon-aanbidders en aanbidsters. Jonge stelletjes, meidengroepjes, macho-jongens, ze flaneren allemaal en hebben een bepaald soort loopje over zich. De meisjes zijn hier heel mooi. Ze zijn er in alle maten en kleuren, vormen en groottes en een lust voor het oog, mijn oog althans. Je moet dat gluren natuurlijk een beetje camoufleren, maar ik ga er geen zonnebril voor opzetten. Het wordt ook wel leuk gevonden om bekeken te worden. Neem nou die achterwerken bijvoorbeeld. Vrouwen zijn voor het baren geschapen. Daar kun je niet om heen. Sommige konten zijn echter zo fors dat ze meer doen denken aan twee enorme meloenen waar je weken van kan happen. Als ze dan ook nog verpakt zitten in een legging met zebra-motief en het gaat bovendien nog bewegen dan hoef ik even niets anders te zien. De strakke leggings in felle kleuren en dessins kan je hier ook zeker fluisterbroeken noemen. Ik durf er zelf niet zo naar te kijken, dat past een heer niet. Maar het zit zo......strak.
En zoveel verschillende benamingen er ook zijn voor het bosje hout zoveel soorten zie je hier ook. En juist die verschillende manieren van verpakken maakt het ook zo boeiend voor een korte studie. Sommige vrouwen maken van 2 miniscule manderijntjes een groter kijkfeest dan andere met echte of on-echte sinaasappeltjes of grapefruits. Geweldig. Cuba ademt seks uit al haar poriën. Ik stel vast dat o.l.heer dit niet voor niets zo gemaakt heeft en geniet ervan dat ik hier even mocht zijn.

We slenteren langs de kraampjes naar de kuststrook waar we uitzicht hebben op de baai. Aan de overkant liggen een aantal zeilschepen ten anker. Daar willen we straks nog wel even naar toe.
In een leuk uitziend restaurantje bestellen we een kopje café con lèche. De slappe bak valt enorm tegen en we vervolgen snel onze wandeling. Op het plein synchroniseer ik nog even mijn weblog. De bus brengt ons naar de andere kant van de baai. Hier nemen we weer 2 uur vrije wandeling. Wij lopen naar de jachtclub, dicht bij de ankerplaats waar we diverse Nederlandse vlaggen zien wapperen op even zoveel Nederlandse zeilboten. Bij de dinghy-terminal maken we kontakt met Petra van de Twentse Meid. Zij vaart op een Beneteau van bijna 15 meter. Ook ligt er de Rafiki, een Aphrodite van ongeveer 12 meter, met daarop Loud en Marlène. Petra herkent ons meteen als de vrienden van Erik en Ernie, die wij hier zouden ontmoeten. We drinken bij de cafetaria een glaasje en praten elkaar bij over onze zeilervaringen. Petra is met haar man Ton, die ook sleepbootkapitein is, en hun 3 kinderen al 9 jaar onderweg sinds 2007, het jaar waarin ik ook vertrok voor mijn rondje Atlantic. Hun oudste zoon Marijn is 18 en studeert in het laatste jaar VWO. Ton heeft nu even een klus tussendoor. Hierna willen ze verder trekken naar de Bahama's. We sluiten de gezellige onmoeting af met het overbrengen van de groeten en spoeden ons weer naar de bus.

Terug in het hotel zoeken we een plekje aan het zwembad met een Cuba Libre en het tablet. Karin neemt een duik terwijl ik verder schrijf voor .....jullie. Als we horen dat het in Nederland stormt zodat zelfs een optocht afgelast moet worden, krijgt genieten een andere dimensie. Helaas, het is zoals het is.

We blijven bij het hotel en nemen om 19:00 uur een plekje in in het buffet-restaurant. Het à-la-carte restaurant is wederom volgeboekt. Weer een grote verscheidenheid aan gerechten. Smakelijk en exotisch. Ik probeer verschillende smaken en sluit af met zoete cake-jes en koekjes. Een kopje koffie als afsluiting maakt het feest van vandaag weer compleet.

Op de kamer schrijf ik nog wat aan m'n weblog.