15. Santiago de Cuba - Guantánamo
17 februari 2016 - Guantánamo, Cuba
Dinsdag 16 februari
Vandaag konden we uitslapen en dat deden we niet. De airco had hetzelfde lawaai gemaakt als de nacht ervoor, maar het hinderde minder. Het kamermeisje, lief en bescheiden, kwam vragen of we beter geslapen hadden. Ze verontschuldigde zich meerdere malen voor het ongemak.
Na het ontbijt hebben we een taxi naar de stad genomen. Zo'n gele gemotoriseerde fiets. Veel kabaal en geen zitcomfort. Shaked and stired kwamen we op het Plaza Céspedes aan. Het hotel op de hoek heeft op de vijfde verdieping een dakterras vanwaar je een prachtig uitzicht hebt iver de baai en de stad. Ik doe mijn ding en geniet en jullie hebben weer leesvoer. Op het plein speelt een grote traditionele band, goede muziek waar je blij van wordt. We wandelen wat door de winkelstraat en passeren wéér de kapperszaak die we gisteren ook al zagen. Voor mij werd het tijd voor een bezoekje dus ik waagde de stap.
De kapper gaf me een vertrouwd gevoel. Ik was echter nog niet aan de beurt. Ondertussen bestudeer ik het interieur. Eigenlijk is alles te smerig om beet te pakken. In een emmertje water wordt een doek, die al honderd keer gebruikt is, gespoeld en uitgewrongen. De lucht zit al in mijn neus. De kappersstoel bevat gaten waar een familie muizen in huisgehouden kan hebben. Ik pas me Cubaans aan en verlang al naar de douche in het hotel.
Even later wordt de zaak gevuld door een druk gebarend en luid communicerend stel waarvan zij een verpletterende indruk op mij maakt. Omgehangen met veel sierraden, en waarschijnlijk door de warmte, weinig stof om het lijf, te weinig om haar hele vermogen te bedekken. Ontwaarde ik daar nu een navel? Als zij mij nou eens ging knippen.......mijn dag zou goed en stil worden. Een kwartier lang...... dit uitzicht.... ...en zo dichtbij. De mannelijke helft verliet snel de zaak. Blijkbaar de echt-genoot, wat klinkt zo'n woord dan ineens vreemd.
Yes....... zij is de kapster die mij een (knip)beurt gaat geven en nodigt me uit, in haar stoel. Dan trekt ze een decent, wit kappersjasje aan dat al dat moois ineens bedekt. Je wordt wel heen en weer geslingerd met emoties zo. Haar mondje staat niet stil, de hele zaak wordt bijgepraat over het laatste nieuws en de verse roddels. Mij gunt ze geen blik waardig en knipt me zowat blind. Mijn privékapster heeft ook vakantie en zit op 3 meter afstand kritisch mee te kijken of het hoofd waar ze normaal naar moeten kijken niet teveel verandert. Korte aanwijzingen hier en daar verhogen de kwaliteit van het eindprodukt. Als de kapster tenslotte aan Karin vraagt of de snor ook bijgepunt moet worden, vraag ik me stil af of ik inderdaad al zover op weg ben. Het hoefde niet, zei ze. Ik was het weer met haar eens.
We nemen een yellow cab terug naar het hotel. Een stille, niet stinkende, Hyundai. De chauffeur is trots op zijn karretje, wij op zijn veilige rit.
Om 12.00 uur checken we uit en is het 1,5 uur rijden naar Guantánamo. Om de tijd te rekken bezoeken we nog even de wijk waar de Bacardi dynastie vertoefde voordat ze het land werden uitgeschopt. Kapitale villa's en kantoren kwamen toen beschikbaar voor de Cubanen. In de voortuin staat zelfs nog een oude straaljager als speelgoed voor de kids.
De weg naar Guantánamo is goed , rustig en verzorgd. We merken dat hier veel minder toeristen komen. Een ongeluk op de autopista ziet er ernstig uit....we zullen de afloop nooit weten. In G. aangekomen zijn we te vroeg dus. We kunnen er pas vanaf 15:00 uur terecht. We besluiten ons af te laten zetten in het centrum op het Plaza de José Martí, ja......die. Omdat we zo vaak worden aangestaard bevestigt dit het vermoeden dat toeristen nogal onbekend zijn. Een deel van ons gezelschap merkt dat ook als ze worden uitgenodigd in een zaakje om wat te komen eten. Kinderen en personeel nieuwsgierig achter een deur bestuderend welke creaturen ze binnengehaald hebben. Iedereen moet met iedereen op de foto en het is er hardstikke gezellig en.....goedkoop. 6 borden eten voor 10 CUC's. Het was alleen niet te eten.
Wij vinden een cafetaria waar we eerst wat stoelen moeten aanslepen. De ober verwart een Cuba Libre voor mij met een Mojito. Vóór ons een schouwspel van flanerende in felle kleuren gekleedde vrouwen en sjofele mannen waarvoor werken nog moet worden uitgevonden. Als de rest van de groep zich bij ons aansluit op het terras maakt de ober weer de Mojito-wissel. Het klinkt toch echt anders señor. Er is veel gedoe nodig om een dubbele rekening te voorkomen.
Rond de klok van vier zijn we weer bij het hotel. Het is een 2 sterren-hotel en dat verschil is te merken. Bij het betreden van kamer 313 komt de vertrouwde herrie van de airco ons tegemoet. Eerst bestudeer ik hoe ik hem echt tot stilte kan dwingen.........dat gaat zeker lukken vannacht.
De temperatuur is aangenaam op dit tijdstip. Een koele gries waait door zaal 2 van het hotel waar ongeveer honderd jongeren naar Paris St. Germain tegen Chelsea zitten te kijken. Het werd 2-1, geloof ik. Wij zien slechts nog de nabeschouwingen.
De komende 2 nachten zijn we in dit hotel, hotel Guantánamo, en we maken van hieruit dagtrips naar de bezienswaardigheden in de omgeving.
Vandaag konden we uitslapen en dat deden we niet. De airco had hetzelfde lawaai gemaakt als de nacht ervoor, maar het hinderde minder. Het kamermeisje, lief en bescheiden, kwam vragen of we beter geslapen hadden. Ze verontschuldigde zich meerdere malen voor het ongemak.
Na het ontbijt hebben we een taxi naar de stad genomen. Zo'n gele gemotoriseerde fiets. Veel kabaal en geen zitcomfort. Shaked and stired kwamen we op het Plaza Céspedes aan. Het hotel op de hoek heeft op de vijfde verdieping een dakterras vanwaar je een prachtig uitzicht hebt iver de baai en de stad. Ik doe mijn ding en geniet en jullie hebben weer leesvoer. Op het plein speelt een grote traditionele band, goede muziek waar je blij van wordt. We wandelen wat door de winkelstraat en passeren wéér de kapperszaak die we gisteren ook al zagen. Voor mij werd het tijd voor een bezoekje dus ik waagde de stap.
De kapper gaf me een vertrouwd gevoel. Ik was echter nog niet aan de beurt. Ondertussen bestudeer ik het interieur. Eigenlijk is alles te smerig om beet te pakken. In een emmertje water wordt een doek, die al honderd keer gebruikt is, gespoeld en uitgewrongen. De lucht zit al in mijn neus. De kappersstoel bevat gaten waar een familie muizen in huisgehouden kan hebben. Ik pas me Cubaans aan en verlang al naar de douche in het hotel.
Even later wordt de zaak gevuld door een druk gebarend en luid communicerend stel waarvan zij een verpletterende indruk op mij maakt. Omgehangen met veel sierraden, en waarschijnlijk door de warmte, weinig stof om het lijf, te weinig om haar hele vermogen te bedekken. Ontwaarde ik daar nu een navel? Als zij mij nou eens ging knippen.......mijn dag zou goed en stil worden. Een kwartier lang...... dit uitzicht.... ...en zo dichtbij. De mannelijke helft verliet snel de zaak. Blijkbaar de echt-genoot, wat klinkt zo'n woord dan ineens vreemd.
Yes....... zij is de kapster die mij een (knip)beurt gaat geven en nodigt me uit, in haar stoel. Dan trekt ze een decent, wit kappersjasje aan dat al dat moois ineens bedekt. Je wordt wel heen en weer geslingerd met emoties zo. Haar mondje staat niet stil, de hele zaak wordt bijgepraat over het laatste nieuws en de verse roddels. Mij gunt ze geen blik waardig en knipt me zowat blind. Mijn privékapster heeft ook vakantie en zit op 3 meter afstand kritisch mee te kijken of het hoofd waar ze normaal naar moeten kijken niet teveel verandert. Korte aanwijzingen hier en daar verhogen de kwaliteit van het eindprodukt. Als de kapster tenslotte aan Karin vraagt of de snor ook bijgepunt moet worden, vraag ik me stil af of ik inderdaad al zover op weg ben. Het hoefde niet, zei ze. Ik was het weer met haar eens.
We nemen een yellow cab terug naar het hotel. Een stille, niet stinkende, Hyundai. De chauffeur is trots op zijn karretje, wij op zijn veilige rit.
Om 12.00 uur checken we uit en is het 1,5 uur rijden naar Guantánamo. Om de tijd te rekken bezoeken we nog even de wijk waar de Bacardi dynastie vertoefde voordat ze het land werden uitgeschopt. Kapitale villa's en kantoren kwamen toen beschikbaar voor de Cubanen. In de voortuin staat zelfs nog een oude straaljager als speelgoed voor de kids.
De weg naar Guantánamo is goed , rustig en verzorgd. We merken dat hier veel minder toeristen komen. Een ongeluk op de autopista ziet er ernstig uit....we zullen de afloop nooit weten. In G. aangekomen zijn we te vroeg dus. We kunnen er pas vanaf 15:00 uur terecht. We besluiten ons af te laten zetten in het centrum op het Plaza de José Martí, ja......die. Omdat we zo vaak worden aangestaard bevestigt dit het vermoeden dat toeristen nogal onbekend zijn. Een deel van ons gezelschap merkt dat ook als ze worden uitgenodigd in een zaakje om wat te komen eten. Kinderen en personeel nieuwsgierig achter een deur bestuderend welke creaturen ze binnengehaald hebben. Iedereen moet met iedereen op de foto en het is er hardstikke gezellig en.....goedkoop. 6 borden eten voor 10 CUC's. Het was alleen niet te eten.
Wij vinden een cafetaria waar we eerst wat stoelen moeten aanslepen. De ober verwart een Cuba Libre voor mij met een Mojito. Vóór ons een schouwspel van flanerende in felle kleuren gekleedde vrouwen en sjofele mannen waarvoor werken nog moet worden uitgevonden. Als de rest van de groep zich bij ons aansluit op het terras maakt de ober weer de Mojito-wissel. Het klinkt toch echt anders señor. Er is veel gedoe nodig om een dubbele rekening te voorkomen.
Rond de klok van vier zijn we weer bij het hotel. Het is een 2 sterren-hotel en dat verschil is te merken. Bij het betreden van kamer 313 komt de vertrouwde herrie van de airco ons tegemoet. Eerst bestudeer ik hoe ik hem echt tot stilte kan dwingen.........dat gaat zeker lukken vannacht.
De temperatuur is aangenaam op dit tijdstip. Een koele gries waait door zaal 2 van het hotel waar ongeveer honderd jongeren naar Paris St. Germain tegen Chelsea zitten te kijken. Het werd 2-1, geloof ik. Wij zien slechts nog de nabeschouwingen.
De komende 2 nachten zijn we in dit hotel, hotel Guantánamo, en we maken van hieruit dagtrips naar de bezienswaardigheden in de omgeving.
Uit de verhalen maken we op dat jullie weer heel wat nieuwe ervaringen op doen. Het is weer een genot om zo over jullie schouder mee mogen te kijken. Nog veel plezier!
Frans en Leni
Dikke kus voor Karin en jou.
Liefs