16. Guantánamo - Baracoa - Guantánamo
18 februari 2016 - Baracoa, Cuba
Woensdag 17 februari
Tamelijk vroeg, 08:00 uur, vertrokken we richting Baracoa. Het zou een lange rit worden en vanavond ook weer terug. Ineke was jarig vandaag en in de bus werd ze enthousiast toegezongen. Het overrompelde haar, ze was niet gewend haar verjaardag te vieren en dit was nog maar het begin.
Omdat we een bergmassief over moeten steken rijden we eerst zuidwaards langs Guantánamo Bay, de baai waar de Amerikanen een militaire basis en de beruchte gevangenis hebben. Het gebied is ongeveer 110 km2 groot maar ligt volledig geïsoleerd van alles. Rond de basis is zelfs een brede strook waar het Cubaanse leger toezicht houdt en je er niet doorheen mag. De Amerikanen hebben hun eigen landings-strips en aanlegmogelijkheden voor bevoorradingsschepen en ander varend oorlogstuig. Je merkt dus niet dat ze er zijn.
De weg leidt verder langs de prachtige rotsige zuidkust aan de Carïbische zee. Rotsplateaus zouden aangeven dat vroeger het water veel hoger heeft gestaan, ik betwijfel die theorie. De rit door de bergen is qua uitzicht adembenemend mooi. De weg is niet best, goed afgezet en de chauffeur een ervaren rijder. Mijn snelheid zou een tandje lager zijn. Bijna bij de top van de passage stoppen we voor een fotosessie. Meteen worden we besprongen door lokale mensen die iets willen verkopen. Manuel demonstreert een lekkernij die ze ook aanbieden behalve de repen chocolade waar dit gebied om bekend staat. De lekkernij bestaat uit kokosschaafsel met honing en citroensap. Heerlijk voedzaam hapje, snoepje eigenlijk.
Dan gaat het bergaf richting Baracoa. Het oudste en meest oostelijke plaatsje van Cuba dat een dromerige charme uitstraalt. Columbus ging hier in de baai in 1492 voor anker. Pas in 1512 stichtte Diego Velazquez hier een eerste nederzetting. In die tijd bloeide het gebied op door cacao- en koffieplantages. Er werd veel ruilhandel en smokkel bedreven met buurlanden over zee. Het achterland van Cuba was ver weg. Piraten bestookten deze plek ook voortdurend waarvoor men 3 forten heeft gebouwd ter verdediging. Wij bezoeken het fort Matachine. Er is een tentoonstelling ingericht en een beeld van Columbus prijkt op het pleintje er voor. We wandelen over de boulevard, passeren de eerste kerk die door piraten afgebrand wordt in 1652.
Deze kerk zoals hij er nu staat is van begin 19e eeuw.
We drinken koffie in een koloniaal pand, nu café restaurant. De groep is te groot om allemaal tegelijk koffie te krijgen, er waren niet genoeg kopjes immers. De straten zijn smal, de oorspronkelijke huizen zijn van hout, in vrolijke kleuren geschilderd, hebben een veranda ervoor en doen mij denken aan Texas, uit western-films.
Deze oostkant van Cuba is bijzonder vruchtbaar. Enorm veel soorten bomen kan men hier vinden en alle tropisch vruchten worden hier geoogst. De natuur is prachtig.
Dan bezoeken we de Finca Duabe, een boerderij waar we alles te weten komen over de produktie van cacao. Daarvoor passeren we de cacao-fabriek die Che Guevara in 1963 nog geopend heeft als minister van Industrie. De rondleider vertelt op een leuke manier van cacaoplantje tot cacaopoeder. Een groepslid is zo blij met een vrucht die hij mag meenemen. Hij wil in Nederland zelf de teelt ervan gaan opzetten.
Dan gaan we met de bus naar Rancho Toa. Hier lunchen we wat uitgebreid omdat we pas laat terug zullen zijn in het hotel. Ineke krijgt de ene na de andere cocktail aangeboden en te verwerken. Allemaal met de nodige rum dus haar feestje kan niet meer stuk. Wij drinken in de bus als aperatiefje een cuba libre op haar verjaardag.
Na de lunch maken we een boottochtje op rivier de Toa. Stel je daar nu niet teveel van voor. In drie roeiboten gaan 3 groepjes van 5 inclusief de lokale roeier het kalm stromende riviertje op, stroomopwaarts. Onze roeier weet niet wat hem overkomt, roeit amper nog en door de hoeveelheid vitamine R in de man....en de vrouw, krijgt het boottochtje meer de vorm van een kermisattractie. Zeemansliederen schallen over het water en de dames in mijn boot willen kijken of ze het nog kunnen, dat roeien, zelfs als ze het nog nooit gedaan heeft. Je wordt overmoedig hè met zoveel alcohol in je.
Na 100 meter drijven we langszaam terug en meren bijna feilloos weer aan bij de vertreksteiger.
Ineke had ook een Cubaanse taart besteld die vlak voor vertrek terug wordt afgeleverd.
Met rode konen en allesbehalve handvast verdeelt ze de taart en tracteert ons op een stukje.
Mierzoete slagroom in Cubaanse kleurtjes bedekt de van lekkere cake gemaakte taart.
Het wordt de mooiste verjaardag voor haar sinds jaren.
De weg door de bergen kunnen we nog bij daglicht doen, daarna wordt het gauw donker en omdat fietsen met licht hier niet voorkomt is de rit extra gevaarlijk. Alfonso stuurt het dodelijke monster vastberaden langs de onverlichte wegen en brengt ons na achten veilig bij het hotel. Hij krijgt een welverdiend applaus.
Tamelijk vroeg, 08:00 uur, vertrokken we richting Baracoa. Het zou een lange rit worden en vanavond ook weer terug. Ineke was jarig vandaag en in de bus werd ze enthousiast toegezongen. Het overrompelde haar, ze was niet gewend haar verjaardag te vieren en dit was nog maar het begin.
Omdat we een bergmassief over moeten steken rijden we eerst zuidwaards langs Guantánamo Bay, de baai waar de Amerikanen een militaire basis en de beruchte gevangenis hebben. Het gebied is ongeveer 110 km2 groot maar ligt volledig geïsoleerd van alles. Rond de basis is zelfs een brede strook waar het Cubaanse leger toezicht houdt en je er niet doorheen mag. De Amerikanen hebben hun eigen landings-strips en aanlegmogelijkheden voor bevoorradingsschepen en ander varend oorlogstuig. Je merkt dus niet dat ze er zijn.
De weg leidt verder langs de prachtige rotsige zuidkust aan de Carïbische zee. Rotsplateaus zouden aangeven dat vroeger het water veel hoger heeft gestaan, ik betwijfel die theorie. De rit door de bergen is qua uitzicht adembenemend mooi. De weg is niet best, goed afgezet en de chauffeur een ervaren rijder. Mijn snelheid zou een tandje lager zijn. Bijna bij de top van de passage stoppen we voor een fotosessie. Meteen worden we besprongen door lokale mensen die iets willen verkopen. Manuel demonstreert een lekkernij die ze ook aanbieden behalve de repen chocolade waar dit gebied om bekend staat. De lekkernij bestaat uit kokosschaafsel met honing en citroensap. Heerlijk voedzaam hapje, snoepje eigenlijk.
Dan gaat het bergaf richting Baracoa. Het oudste en meest oostelijke plaatsje van Cuba dat een dromerige charme uitstraalt. Columbus ging hier in de baai in 1492 voor anker. Pas in 1512 stichtte Diego Velazquez hier een eerste nederzetting. In die tijd bloeide het gebied op door cacao- en koffieplantages. Er werd veel ruilhandel en smokkel bedreven met buurlanden over zee. Het achterland van Cuba was ver weg. Piraten bestookten deze plek ook voortdurend waarvoor men 3 forten heeft gebouwd ter verdediging. Wij bezoeken het fort Matachine. Er is een tentoonstelling ingericht en een beeld van Columbus prijkt op het pleintje er voor. We wandelen over de boulevard, passeren de eerste kerk die door piraten afgebrand wordt in 1652.
Deze kerk zoals hij er nu staat is van begin 19e eeuw.
We drinken koffie in een koloniaal pand, nu café restaurant. De groep is te groot om allemaal tegelijk koffie te krijgen, er waren niet genoeg kopjes immers. De straten zijn smal, de oorspronkelijke huizen zijn van hout, in vrolijke kleuren geschilderd, hebben een veranda ervoor en doen mij denken aan Texas, uit western-films.
Deze oostkant van Cuba is bijzonder vruchtbaar. Enorm veel soorten bomen kan men hier vinden en alle tropisch vruchten worden hier geoogst. De natuur is prachtig.
Dan bezoeken we de Finca Duabe, een boerderij waar we alles te weten komen over de produktie van cacao. Daarvoor passeren we de cacao-fabriek die Che Guevara in 1963 nog geopend heeft als minister van Industrie. De rondleider vertelt op een leuke manier van cacaoplantje tot cacaopoeder. Een groepslid is zo blij met een vrucht die hij mag meenemen. Hij wil in Nederland zelf de teelt ervan gaan opzetten.
Dan gaan we met de bus naar Rancho Toa. Hier lunchen we wat uitgebreid omdat we pas laat terug zullen zijn in het hotel. Ineke krijgt de ene na de andere cocktail aangeboden en te verwerken. Allemaal met de nodige rum dus haar feestje kan niet meer stuk. Wij drinken in de bus als aperatiefje een cuba libre op haar verjaardag.
Na de lunch maken we een boottochtje op rivier de Toa. Stel je daar nu niet teveel van voor. In drie roeiboten gaan 3 groepjes van 5 inclusief de lokale roeier het kalm stromende riviertje op, stroomopwaarts. Onze roeier weet niet wat hem overkomt, roeit amper nog en door de hoeveelheid vitamine R in de man....en de vrouw, krijgt het boottochtje meer de vorm van een kermisattractie. Zeemansliederen schallen over het water en de dames in mijn boot willen kijken of ze het nog kunnen, dat roeien, zelfs als ze het nog nooit gedaan heeft. Je wordt overmoedig hè met zoveel alcohol in je.
Na 100 meter drijven we langszaam terug en meren bijna feilloos weer aan bij de vertreksteiger.
Ineke had ook een Cubaanse taart besteld die vlak voor vertrek terug wordt afgeleverd.
Met rode konen en allesbehalve handvast verdeelt ze de taart en tracteert ons op een stukje.
Mierzoete slagroom in Cubaanse kleurtjes bedekt de van lekkere cake gemaakte taart.
Het wordt de mooiste verjaardag voor haar sinds jaren.
De weg door de bergen kunnen we nog bij daglicht doen, daarna wordt het gauw donker en omdat fietsen met licht hier niet voorkomt is de rit extra gevaarlijk. Alfonso stuurt het dodelijke monster vastberaden langs de onverlichte wegen en brengt ons na achten veilig bij het hotel. Hij krijgt een welverdiend applaus.
Dikke knuffel voor jullie.
denk ik dat dit de gezelligste dag tot nu toe
van de reis voor het gezelschap is geweest
en vooral voor Ineke!
Dikke knuffel voor jullie.
Liefs