14. Santiago de Cuba

Maandag 15 februari
Het hotel is ronduit enorm, in al zijn facetten. Groot, ruim, gesorteerd én duur. We slapen 6 hoog van de 15 verdiepingen die er zijn. Het ontbijt is zo omvangrijk dat ik weer niet aan alles ben toe gekomen. Een lekker bordje cornflakes met warme melk stond op mijn verwenlijstje. Niemand kon ook maar iets te klagen bedenken en dat wil wat zeggen.
Vandaag blijven we in de buurt van de stad. We bezoeken eerst een groot standbeeld van een stoere vrijheidsstrijder te paard. Het lukt me bijna niet meer om al die namen te onthouden want ze vereren ze hier allemaal en heel lang. Opvallend hier was wel het monument van 23 metershoge machetten (zwaarden). Dat staat voor strijd die is geleverd op 23 maart in zeker jaar. Wat, waar en welk........dat is een huiswerkvraag.
Daarna gaat de toer naar een kerkhof, de Necrópolis Sancta Ifigenia, waar een rond graf is gebouwd, een mausoleum, voor José Martí, weer een beroemde vrijheidsstrijder. Dit graf wordt iedere dag, 24/7 bewaakt en elk half uur wisselt de wacht. We zijn getuige van zo'n ceremonie. Ook ligt hier de muzikale oudste held van Cuba uit de Buenavista Social Club band, met de (bij)-naam Flores, hij is 96 jaar geworden.
Vervolgens bezoeken we de " School van de 26e juli " die vroeger , in 1953, nog een kazerne was. In directe nabijheid was toen ook het paleis van justitie. Van de kazerne, nu school, is een gedeelte nog ingericht als museum. Daarin kun je nauwgezet de gebeurtenissen volgen wat er op die 26e juli is gebeurd.
Eerst zien we in de gevel de goed bewaard gebleven kogelgaten van de geweren van de mannen van Fidel Castro. Binnen is op een maquette te zien welke aanrijroute Fidel Castro gebruikt geeft en welke Raul Castro, die het paleis van justitie voor zijn rekening nam. Het fotomateriaal, de posities van de omgekomen strijders, alle detailtekeningen van deze coupe, het is een lugubere vertoning.
Slechts enkele hebben deze aanval overleefd, waaronder Fidel en Raul. Ze worden gevangen genomen en later verbannen naar Mexico.
We passeren ook een lokaal waar op dat moment, zeer gedecideerd, jonge kinderen bezig zijn met hun lestaken. Ze kijken niet nieuwsgierig op naar wéér een groep museumbezoekers. Keurig in uniform zitten ze gebogen over hun lessenaar, een meubelstuk dat wij in Nederland in een museum hebben staan.

De toer gaat verder naar het centrum van de stad, naar het plaza de Céspedes, de naam viel al eerder.
We krijgen wat vrije tijd om zelf iets te bedenken, wandelen of koffie te drinken. Ik upload mijn blog en we genieten van een heerlijke cappucino. We bezoeken enkele koloniale panden en restauraties daarvan en bewegen mee in de drukte van de stad. De bus kunnen we terugvinden op het plaza de Dolores en dat bleek te kloppen. Het aantal keren dat we een taxi kregen aangeboden is niet te tellen op de vingers van twee handen. Het groepsvervoer vindt hier ook veelal plaats in Amerikaanse vrachtwagens waarop een metalen, bijna dichte bak is gemonteerd waarin mensen als sardientjes in een blikje vervoerd worden. Bij ons zouden daar de varkens mee verplaatst worden. Een kleine open strook dicht bij het dak van zeilstof, brengt licht naar binnen en daar steken wat armen naar buiten voor een frisse verkoeling. Het zijn vaak particuliere chauffeurs die zich verhuren aan de staat.
Door de nauwe straten kun je je beter verplaatsen op een taxi-motor, die bij ons bromfiets heet. De chauffeur heeft een all-size helm voor je en brengt je, slingerend door het verkeer, naar je doel.

We verlaten de stad en begeven ons naar een fort uit 1700 bij de ingang van de baai.
Ook hier zijn in die periode hevige gevechten geweest ter bescherming van de stad Santiago de Cuba tegen de piraten vanaf zee. Het fort is goed geconserveerd gebleven en een toeristische attractie geworden waar veel kooplieden hun kraampjes hebben ingericht. Er wordt goed verkocht aan de aardige beeldjes die de verschillende dansen uitbeelden. Het hout ruikt sterk naar de boomsoort waarvan het gemaakt is. Sandelwood en ..........??.......zoeken we op.

De toer gaat verder naar de jachthaven, waar een Deen, een Fransman, een Belg en ook een Hollands zeiljacht ligt. Verder wat Duitse cats. We vertrekken vanaf hier met een bootje naar een eilandje in de baai met de naam Cayo Granma. Vroeger was dit een doorvoerkamp voor de slaven. Nu staan er huisjes die ongeveer 1500 mensen huisvesten. Wij gaan er de lunch gebruiken. Door het lekkere windje dat er staat krijgt het warme weer een Caraïbisch vleugje. We maken er een gezellig onderonsje van. Beetje gekheid, beetje lachen....vooral niet serieus.

Tegen vijven zijn we weer bij het hotel. Karin neemt een duik in het zwembad, ik probeer wat te schrijven aan m'n blog. Dat lukt totdat een deel van de groep bij ons neerstrijkt. Het is ook wel weer gezellig, de gangmakers houden de stemming erin. Dan maar verder schrijven als iedereen slaapt....er wordt tenslotte uitgekeken naar m'n column en dat schept verplichtingen. Het is niet anders.

Bij de Italiaan laten we ons nog verwennen met een goeie spagetti om daarna ons terug te trekken met een boek op onze kamer.