11. Camaguey
13 februari 2016 - Camagüey, Cuba
Vrijdag 11 februari
Bij het ontbijt miste ik al een paar mensen van het gezelschap. Waar we in folders en reisgidsen al voor gewaarschuwd werden heeft nu flink toegeslagen. Behoefte aan eten is er dan tenminste niet meer. Wat je nog binnen hebt wil er uit, afhankelijk van de persoon erboven of eronder maar vloeibaar wordt het zeker. De slachtoffers zijn beroerd en gammel. Witte rijst, slappe thee, bananen en als het nog beschikbaar is Loperamida 2 mg (Immodium). 12 personen zijn al aan de beurt geweest, voor de overigen is het spannend. Komt het of komt het niet, waar en hoe? De sanitaire omstandigheden laten vaak veel te wensen over immers.
De tocht vandaag zou via Sancti Spiritus, een agrarische plaats, gaan naar Camaguey, spreek uit: kammawee. Rond Sancti Spiritus zien we uitgestrekte weilanden met vee, groen-zilverige tabaksvelden en eindeloze suikerrietplantages. Een suikerrietfabriek is in vol bedrijf. Het riet wordt vaak handmatig gesneden met één of drie struiken tegelijk. De lange machette of het zwaardere en kleinere mes, de mootcha. De stengels worden in meerdere persen ontdaan van hun kostbare vocht en het groen, het lover wordt gebruikt als compost op het land. De rietstengels zijn tenslotte de brandstof voor het opwekken van energie. Het suikernat krijgt daarna verschillende bestemmingen zoals diverse soorten suiker maar vooral voor vitamine R, land's belangrijkste drankje, Rum.
We rijden tot in het centrum van het plaatsje en krijgen iets te weinig tijd om even rond te kijken. Wij moeten op zoek naar een apotheek voor de nodige Loperamida. Het lange wachten wordt niet beloond. De dame die ons helpt kent het middel wel maar heeft het niet in huis. Er is geen tijd meer voor een kopje koffie en verder gaat de rit die nog lang zal zijn.
Bij een lunch- en plaspauze neem ik eerst de gemiste kop koffie. De lunch bestaat uit een sandwich beef en wat papas fritas. Hoge verwachtingen van het eten hebben we al lang laten varen. Je mag hopen dat je krijgt wat je bestelt.
Dan nog het laatste stuk van twee uur in de bus naar Camaguey. De meeste tijd dommel ik in of ben maar half aanwezig. De lange rechte enkelbaans weg is saai, smal en gevaarlijk. Behendig stuurt onze chauffeur de bus over het betonnen wegdek. Een plots overstekende hond moest er bijna aan geloven.
In de stad aangekomen weer een gezellige drukte van winkelende en flanerende mensen. Op de bankjes zitten jonge mensen uitgebreid te bellen, videobellen weliswaar. Met de oortjes in en een micro bij de mond kijken en praten ze in hun mobieltje naar degene met wie ze bellen. De Cubanen betalen namelijk veel minder voor WiFi dan wij. Zij mogen 2 keer zo lang en de helft goedkoper Internetten. Zo'n telefoongesprek loopt ook via WhatsApp of soortgelijk app-je.
Bij de "voedselbank" staat een lange rij wachtenden. Ook bij de bank mag je maar mondjesmaat naar binnen.
Manuel regelt voor ons 8 fietstaxi's. Wij kwamen te laat omdat we alweer op zoek waren gegaan naar een apotheek. Weer wachten en ook weer hadden ze het middel niet in huis. De klant voor ons mocht voor 7 soorten medicijnen een paar pesos afrekenen, omgerekend iets meer dan 50 eurocent. Dat is hier normaal dus. Gezondheidszorg is praktisch gratis.
Wij hadden de laatste taxi en de bestuurder was Miguel die zich keurig voorstelde. Toen hij mij zag pompte hij zijn spierballen nog wat verder op. We zouden een tocht van een uurtje gaan maken. Site seeing by bike. We reden naar het plein waar eens de burgemeester woonde in een statig felblauw koloniale villa. Hier en op een ander plein en later bij een museum en een kunstgalerij konden we er even uit. Na 20 minuten waren we weer terug. Het verkeer werkte mee, zal ik maar zeggen. Het tarief werd niet aangepast. Het ritje was wel komisch.
In een pub drinken we een glaasje en op het plein genieten we nog even van de zon. Karin is in de tussentijd , nu mét Manuel, geslaagd in de aanschaf van de pillen. Kom maar op nu, we kunnen er weer tegen. Het is een hele geruststelling.
Een kwartiertje buiten de stad ligt het hotel waar we maar één nacht zullen verblijven. Morgen naar Holguín.
Bij het ontbijt miste ik al een paar mensen van het gezelschap. Waar we in folders en reisgidsen al voor gewaarschuwd werden heeft nu flink toegeslagen. Behoefte aan eten is er dan tenminste niet meer. Wat je nog binnen hebt wil er uit, afhankelijk van de persoon erboven of eronder maar vloeibaar wordt het zeker. De slachtoffers zijn beroerd en gammel. Witte rijst, slappe thee, bananen en als het nog beschikbaar is Loperamida 2 mg (Immodium). 12 personen zijn al aan de beurt geweest, voor de overigen is het spannend. Komt het of komt het niet, waar en hoe? De sanitaire omstandigheden laten vaak veel te wensen over immers.
De tocht vandaag zou via Sancti Spiritus, een agrarische plaats, gaan naar Camaguey, spreek uit: kammawee. Rond Sancti Spiritus zien we uitgestrekte weilanden met vee, groen-zilverige tabaksvelden en eindeloze suikerrietplantages. Een suikerrietfabriek is in vol bedrijf. Het riet wordt vaak handmatig gesneden met één of drie struiken tegelijk. De lange machette of het zwaardere en kleinere mes, de mootcha. De stengels worden in meerdere persen ontdaan van hun kostbare vocht en het groen, het lover wordt gebruikt als compost op het land. De rietstengels zijn tenslotte de brandstof voor het opwekken van energie. Het suikernat krijgt daarna verschillende bestemmingen zoals diverse soorten suiker maar vooral voor vitamine R, land's belangrijkste drankje, Rum.
We rijden tot in het centrum van het plaatsje en krijgen iets te weinig tijd om even rond te kijken. Wij moeten op zoek naar een apotheek voor de nodige Loperamida. Het lange wachten wordt niet beloond. De dame die ons helpt kent het middel wel maar heeft het niet in huis. Er is geen tijd meer voor een kopje koffie en verder gaat de rit die nog lang zal zijn.
Bij een lunch- en plaspauze neem ik eerst de gemiste kop koffie. De lunch bestaat uit een sandwich beef en wat papas fritas. Hoge verwachtingen van het eten hebben we al lang laten varen. Je mag hopen dat je krijgt wat je bestelt.
Dan nog het laatste stuk van twee uur in de bus naar Camaguey. De meeste tijd dommel ik in of ben maar half aanwezig. De lange rechte enkelbaans weg is saai, smal en gevaarlijk. Behendig stuurt onze chauffeur de bus over het betonnen wegdek. Een plots overstekende hond moest er bijna aan geloven.
In de stad aangekomen weer een gezellige drukte van winkelende en flanerende mensen. Op de bankjes zitten jonge mensen uitgebreid te bellen, videobellen weliswaar. Met de oortjes in en een micro bij de mond kijken en praten ze in hun mobieltje naar degene met wie ze bellen. De Cubanen betalen namelijk veel minder voor WiFi dan wij. Zij mogen 2 keer zo lang en de helft goedkoper Internetten. Zo'n telefoongesprek loopt ook via WhatsApp of soortgelijk app-je.
Bij de "voedselbank" staat een lange rij wachtenden. Ook bij de bank mag je maar mondjesmaat naar binnen.
Manuel regelt voor ons 8 fietstaxi's. Wij kwamen te laat omdat we alweer op zoek waren gegaan naar een apotheek. Weer wachten en ook weer hadden ze het middel niet in huis. De klant voor ons mocht voor 7 soorten medicijnen een paar pesos afrekenen, omgerekend iets meer dan 50 eurocent. Dat is hier normaal dus. Gezondheidszorg is praktisch gratis.
Wij hadden de laatste taxi en de bestuurder was Miguel die zich keurig voorstelde. Toen hij mij zag pompte hij zijn spierballen nog wat verder op. We zouden een tocht van een uurtje gaan maken. Site seeing by bike. We reden naar het plein waar eens de burgemeester woonde in een statig felblauw koloniale villa. Hier en op een ander plein en later bij een museum en een kunstgalerij konden we er even uit. Na 20 minuten waren we weer terug. Het verkeer werkte mee, zal ik maar zeggen. Het tarief werd niet aangepast. Het ritje was wel komisch.
In een pub drinken we een glaasje en op het plein genieten we nog even van de zon. Karin is in de tussentijd , nu mét Manuel, geslaagd in de aanschaf van de pillen. Kom maar op nu, we kunnen er weer tegen. Het is een hele geruststelling.
Een kwartiertje buiten de stad ligt het hotel waar we maar één nacht zullen verblijven. Morgen naar Holguín.
Geniet van de volgende dagen, wij beleven het mee.!
Knuffel.