10. Trinidad
12 februari 2016 - Trinidad, Cuba
Donderdag 11 februari
Het hotel heeft gelukkig WiFi. Post, foto’s, een leuk filmpje en mijn blog….het kan gelukkig allemaal. Na het ontbijt verzamelen we ons op het pleintje voor het hotel. Een oude Russische truck zal ons de bergen in brengen voor een 3 kilometer lange wandeling langs een waterval, een binnenmeertje waarin gezwommen kan worden en optioneel een Rambo-toer met liaan-slingeren en zwemmen mét bepakking. Ik ga wel mee met de truck maar als de groepsleden zijn afgezet rij ik mee met de chauffeur, voorin (hoihoi) naar het eindpunt waar een restaurant is. In mijn beste Spaans vraag ik als een puber het hemd van zijn lijf. De truck is van het merk SNL. Volgens de chauffeur is de L van Lenin. Ik geloof hem maar. De 6 cilinder motor drijft de zes wielen afzonderlijk aan, indien nodig. Met zijn 220 pk een hele sterke jongen dus. 5 versnellingen met voor de steile stukken een over-drive. Die hellingen neemt hij met gemak, het terugschakelen kost even de tijd van de dubbelclutch, maar daarna briest het beest naar boven en neemt de kuilen en gaten met gemak. Ik word wel door elkaar geschud en dat scheelt weer een ochtendgym.
Het lopen is voor mij ondoenlijk, schat ik in. Klimmen en dalen over onherbergzame paden waarbij ik iedere stap moet afwegen is voor mij een crime en houdt de groep alleen maar op. Ik vermaak me wel onder een palmboom in de schaduw met mijn blog. Ik neem een cuba libre en geniet van de rust, het gefluit van de vogels en een lichte verkoelende bries.
Na ongeveer 2 uur komt de groep ook aan bij het restaurant. Een groep Fransen en Chinezen waren er al eerder. De waterval was imposant en de natuur erg mooi. Het waden door het water en de Rambo-toer kon geen doorgang vinden wegens een te lage waterstand en te korte lianen. Moe maar voldaan strompelden de meesten naar de eindstreep. Karin fier voorop en daar word ik zo trots van.
In het restaurant kiezen de meesten voor de spaghetti Napolitana. Dus met kaas en tomatensaus, best lekker, maar zoals iemand zei: “Je kan wel merken dat Italië 10.000 km verderop ligt”.
De rit terug is weer een belevenis. Je waant je af en toe in een achtbaan als de truck ongeremd de steile weg naar beneden af stort om daarna weer zuchtend de hoogte in te gaan. Langs de weg groepjes cowboys die de dag doornemen of de wereldproblematiek bespreken. Bij de verschillende dorpjes staan mannen op een hoek je te volgen. Gewerkt wordt er weinig. Dat hoeft hier ook niet. Je krijgt je geld toch van de staat en daarnaast rommel je wat bij om dat aan te vullen, meestal ’s avonds. Het is een raar land, ga ik steeds meer ontdekken.
Zo hoorde ik dat stelen heel normaal is. Je moet het de Cubanen niet makkelijk maken, dus berg je spullen goed op. Maar van toeristen pikken kan best die hebben toch genoeg. Van de Staat stelen is eigenlijk geen stelen. De Staat immers dat zijn ze zelf. We hebben het met eigen ogen gezien in de sigarenfabriek. Werk je bijvoorbeeld bij een schoenenfabriek dan ga je s‘ avonds met nieuwe schoenen naar huis die je vervolgens verkoopt. Het is gebeurd dat een groot NH-hotel geel geschilderd moest worden. Vrij gauw daarna verschenen in die wijk diverse huizen in dezelfde kleur geel.
5 minuten voor het hotel leggen we nog even aan bij een koffiemuseumpje. De koffie is er werkelijk heerlijk. Dan rijdt de truck ons terug naar het hotel.
Morgen gaan we verder naar Topes de Collantes.
Het hotel heeft gelukkig WiFi. Post, foto’s, een leuk filmpje en mijn blog….het kan gelukkig allemaal. Na het ontbijt verzamelen we ons op het pleintje voor het hotel. Een oude Russische truck zal ons de bergen in brengen voor een 3 kilometer lange wandeling langs een waterval, een binnenmeertje waarin gezwommen kan worden en optioneel een Rambo-toer met liaan-slingeren en zwemmen mét bepakking. Ik ga wel mee met de truck maar als de groepsleden zijn afgezet rij ik mee met de chauffeur, voorin (hoihoi) naar het eindpunt waar een restaurant is. In mijn beste Spaans vraag ik als een puber het hemd van zijn lijf. De truck is van het merk SNL. Volgens de chauffeur is de L van Lenin. Ik geloof hem maar. De 6 cilinder motor drijft de zes wielen afzonderlijk aan, indien nodig. Met zijn 220 pk een hele sterke jongen dus. 5 versnellingen met voor de steile stukken een over-drive. Die hellingen neemt hij met gemak, het terugschakelen kost even de tijd van de dubbelclutch, maar daarna briest het beest naar boven en neemt de kuilen en gaten met gemak. Ik word wel door elkaar geschud en dat scheelt weer een ochtendgym.
Het lopen is voor mij ondoenlijk, schat ik in. Klimmen en dalen over onherbergzame paden waarbij ik iedere stap moet afwegen is voor mij een crime en houdt de groep alleen maar op. Ik vermaak me wel onder een palmboom in de schaduw met mijn blog. Ik neem een cuba libre en geniet van de rust, het gefluit van de vogels en een lichte verkoelende bries.
Na ongeveer 2 uur komt de groep ook aan bij het restaurant. Een groep Fransen en Chinezen waren er al eerder. De waterval was imposant en de natuur erg mooi. Het waden door het water en de Rambo-toer kon geen doorgang vinden wegens een te lage waterstand en te korte lianen. Moe maar voldaan strompelden de meesten naar de eindstreep. Karin fier voorop en daar word ik zo trots van.
In het restaurant kiezen de meesten voor de spaghetti Napolitana. Dus met kaas en tomatensaus, best lekker, maar zoals iemand zei: “Je kan wel merken dat Italië 10.000 km verderop ligt”.
De rit terug is weer een belevenis. Je waant je af en toe in een achtbaan als de truck ongeremd de steile weg naar beneden af stort om daarna weer zuchtend de hoogte in te gaan. Langs de weg groepjes cowboys die de dag doornemen of de wereldproblematiek bespreken. Bij de verschillende dorpjes staan mannen op een hoek je te volgen. Gewerkt wordt er weinig. Dat hoeft hier ook niet. Je krijgt je geld toch van de staat en daarnaast rommel je wat bij om dat aan te vullen, meestal ’s avonds. Het is een raar land, ga ik steeds meer ontdekken.
Zo hoorde ik dat stelen heel normaal is. Je moet het de Cubanen niet makkelijk maken, dus berg je spullen goed op. Maar van toeristen pikken kan best die hebben toch genoeg. Van de Staat stelen is eigenlijk geen stelen. De Staat immers dat zijn ze zelf. We hebben het met eigen ogen gezien in de sigarenfabriek. Werk je bijvoorbeeld bij een schoenenfabriek dan ga je s‘ avonds met nieuwe schoenen naar huis die je vervolgens verkoopt. Het is gebeurd dat een groot NH-hotel geel geschilderd moest worden. Vrij gauw daarna verschenen in die wijk diverse huizen in dezelfde kleur geel.
5 minuten voor het hotel leggen we nog even aan bij een koffiemuseumpje. De koffie is er werkelijk heerlijk. Dan rijdt de truck ons terug naar het hotel.
Morgen gaan we verder naar Topes de Collantes.
Of de tijd heeft stilgestaan met de oldtimers, heerlijk en je hoeft nooit te lenen daar!
Liefs.
Wat een kleurrijke verhalen en zo te lezen is het op en top genieten.
Lieve groet Anne
kus en ook dikke kus voor mijn zus
groeten van Anke